EP argitaratuko du Sigur Rósek

Sigur Rós talde islandiarrak EP bat argitaratuko du martxoaren 22an. Hiru abestik osatuko dute lan berria eta "Valtari" (2012) izeneko lan luzearen ondorengoa izango da. AEBko girara hurbiltzen direnek hiru abestiok dohainik deskargatzeko aukera izango dute.

Post-rock taldea Bartzelonako Sant Jordi Clubean joko dute otsailaren 16an. Sarrerak LiveNationen eros daitezke.

Green Day BBK Live jaialdian izango da

Azken hilabeteetan askotan entzun den zurrumurrua gaur baieztatu da: Green Day Euskal Herrian izango dugu, BBK Live 2013 jaialdian. Last Tour Internationalek, jaialdiaren antolatzaileak, hala jakinarazi du bere web orrian.Talde amerikarrak aurten kaleratuko duen trilogia (¡Uno!, ¡Dos! eta ¡Tré!) aurkeztuko du Bilbon.

Kaliforniarrekin batera, uztailean Kobetamendin izango diren beste bost talderen izenak jakinarazi ditu antolakuntzak: Two Door Cinema Club, We Are Standard, Delorean, L.A. eta Delonteros. Taldeen izenak jakiten goaz gutxinaka. Guztira, zazpi baieztatuta daude dagoeneko: aipatutako seiak eta Depeche Mode, orain dela bi aste jakinarazitakoa.

Abenduaren 6tik aurrera eta hilaren 11rarte, eskaintza-bonua eskura daiteke BBKren  kutxazainetan, 91 euroren truke. Lehenengo 500ek 15 euroko deskontua izango dute.

Bueltan da Sigur Rós

Egoitz Ingunza 

 

Sigur Rós talde islandiarrak abesti berria kaleratu du, Ekki múkk. Taldearen web orri ofizialean dohainik entzuteko aukera dago. Halaber, taldearen seigarren estudio lana izango den Valtariren argitalpen data maiatzaren 28an izango dela jakinarazi dute islandiarrek. Horrela, 2010ean aditzera eman zuten zehaztugabeko hiatoari amaiera emango dio taldeak.

Ekki múkk zazpi minutu baino gehiago irauten duen abesti minimalista eta ambientala da, Sigur Rósen soinuaren paradigma perfektua. Hala ere, Valtarin soinu berriak aurkituko ditugula komentatu dute taldeko kideek. Taldeko abeslari den Jónsik komentatu duenez, "lehen baino elementu elektroniko gehiago daude". Með suð í eyrum við spilum endalaust (2008) diskan erabili zituzten soinu akustikoetatik, beraz, aldendu dira. 

George Hólm baxujolea haratago doa: "Valtari, amaitu ostean, plazerragatik soilik entzun dudan Sigur Rósen diska bakarra da".

Abesti zerrenda ikusita aipatzekoa da abesti guztiak islandieraz izango direla, azken lanean ez bezala.

1. Ég Anda 

2. Ekki Múkk

 7:45 

3. Varúð

 

4. Rembihnútur 

5. Dauðalogn 

6. Varðeldur 

7. Valtar 

8. Fjögur Píanó

Gizaki lotsatuen deiadarrak

Julen BIGURI

Animali lotsaturik ez zegoen atzo Bilboko Kafe Antzokian. Baina putzu ilunetako deiadar eta akorde bikainak entzun ziren. Kanpoan kontzertu zaratatsua eta oihuz betea izango zela zioen gazte batek, baina bagenekien zertara etorri ginen. Ikusleen artean, eta Bidehuts disketxeko ia musikari eta lagunen artean, musika grina sentitzen zen, urduritasun txiki bat. 22:00etan Jupiter Jon-en kideek hasiera eman zioten ikuskizunari. Erritmo biziz hasi ziren oihaneko narrazioekin: "Errege anfibio" eta "Stenway isats-pianoa oihanaren erdian".

(Jupiter Jon Kafe Antzokian, Noiz Agenda)

Taldekide guztiek Pleistozeneko astelehenak-eko abestiekin emanaldi paregabea eman bazuten ere, Joxe Caballero baxujolearen punteoak eta Aida Torresen erritmo eta kantu biziak izan ziren kontzertuko piezarik garrantzitsuenetarikoak. 

(Lisabö Kafe Antzokian, Noiz Agenda)

Ondoren Lisabö agertu zen eszenatokian, eta "Oroimenik Gabeko Filma" abestiko lehen akordeekin bereganatu zuten ikusleen gehiengoa. Gero, "Ez Zaitut Somatu Iristen" etorri zen, eta hurrenkera zorrotz bat jarraitzen ari zirela eman zuen. Hala ere, ez genuen diska bere ordenean entzun, Ezarian eta Ezlekuak disken kantu famatuenak interpretatu zituzten. Javi Manterola eta Karlos Osinagaren garrasi eta diskurtsoek emozioak piztu zituzten ikusleengan, agian Durangon eskaini zuten kontzertuan baino gehiago. Edo agian ez, batzuei Bilboko Kafe Antzokiaren "etxekotasunak" sortu zizkigun emozio horiek.

Emanaldia ezin hobeago amaitu zen, akorde gogor batzuen ostean ixiltasuna airean utziz. Ixiltasun krudel eta bitxia. Eta gero, txalo zaparrada. Barrezka eskertu zuen Karlos Osinagak ikusleen erantzuna, eta besterik gabe, amaitu zen kontzertua. Baina airean jarraitzen zuten gizaki lotsatuen deiadarrak. Edo gure lokatz-putzuetan barrena gora eta behera, ez nago ziur.

Eskandinaviako pop koloretsua

Julen BIGURI

Iparraldean, hotz egiten duen leku horretan, gehienak errubioak diren lurraldeetan, Danimarkan musika elektronikoan trebeak dira, eta horren adibide The Asteroids Galaxy Tour da. The Ting Tings eskandinaviarra askorentzat, eta ska, pop eta psycodelia nahasten duten artistak besteentzat, famatu bihurtu dira kanpaina publizitario anitzen bidez.

iPhod Touchen kanpainarekin hasi zen haien gorakada, "Around the Bend" kanta erabili zutenean. Gero, Heinekenek erabili zuen "The Golden Age" abestia spot baterako, eta fan kopurua handitu zen. Hala ere, "The Sun Ain't Shining No More" kantarik onena dela esango nuke, eta ez zutela kontsumismo mundu horretan sartzeko beharrik, bakarrik lortuko zutela fama.

Berria, hala ere, beste bat da, bigarren albuma argitaratu berri baitute: Out of Frequency. Azken diska honek kanta elektroniko gehiago dakartza, askotan pop eta ska ikutuak atzean utziz. Beraz, The Ting Tings gustoko baduzue, azken diskarekin saiatu, eta indiearen amorratuak bazarie, Fruit diska entzun.

Eta danimarkako taldeak zer du beste taldeek ez dutena? Abesti Tarantinianoren bat, hortik nonbaitik, baina psycodelikoagoak, Kill Billen agian agertu ahal zitekeena. Azken finean, kolorea dute iparraldekoek, beste edozeinek islatu ezin dituzten koloreak, alegia.

New Jerseyko zaratarik onena

Julen BIGURI

AEBko Atlantikoko kostan, zehazki, New Jerseyn, auzo aberatsen eta parke zabalen artean underground mugimendu handia dagoela esan da askotan. Guk Titus Andronicus taldearekin baieztatzen dugu hori. 2005ean sortu zenetik, 20 taldekide ezberdin izan dituztela esaten da ere, eta Liam Betson abeslariak "talderik monotonoena" dela dio barrezka.

Indie eta punk musika lo-fin jotzen dute, etsipenez garrasika batzutan, eta alaitasunez besteetan. Izena Shakespearen lan famatutik atera zuten, eta tragedia ezaguna komedia ezezagun bihurtzeko premia hartu zuten.

Hasieratik basakeriatzat hartu dute askok (Pitchfork aldizkariak adibidez) estatubatuarren musika, baina haiek harro daude "munduko talderik gogaikarriena" izateaz. Gainera, norbaitek "abortu sonikoa" zirela irakurri zutenean oso barregarria izan zela diote.

Duten diskografia luzetik album bakarra aukeratu beharko banu, The Monitor izango lirateke, taldearen zarata polit horren isladarik onena. Eta abestiren bat badago, sarrera honetan aurki dezakezuen lehen bideoa da: "No Future Part Three: Escape From No Future".

7. artea: Die Antwoord-en bizarrismoa

Julen BIGURI

Die Antwoord (Erantzuna afrikaans-eraz) taldea hitz bakar batean definitzeko `bizarre´ hitza baino ez zait burura etortzen. Freakismoa, agian. Izan ere, Hegoafrikatik datorren hip hop taldeak oihartzun handia izan du ikusentzunezko munduan, onera eta txarrera begira. Hasteko, Yo-Landi Vi$$er, Ninja eta DJ Hi-Tek taldekideek afrikaans hizkuntzarekin jolasten dute, apartheidean sekulako indarra izan zuen hizkuntza. Gainera, hegoafrikarrek gizakiaren primitibotasuna aldarrikatzen dute, mugarik gabe askotan. Hori dena gangsta filosofiarekin nahasten dute, eta emaitza ikaragarria da.

"Zef Side" taldearen lehen hit-a izan zen, eta interneten gogor jo zuen. Askorentzat barregarria zena, arte iraultzaile hutsa zen besteentzat. Eta hortik jaio zen Die Antwoord, zibernauten polemiketatik. Bideo horretan gainera, hegoafrikako suburbioetako giroa ikusi dezakegu.

Dudarik gabe, estetika gangsta eta bizarro horren atzean, diseinu lan handia dago bideo honetan. Musika landuagoa ere agertzen zaigu, nahiz eta batzuk ez dugun hip hop mota hau gehiegi jasaten. Aipagarriena Leon Botharen agerpena da, progeria gaixotasuna zuen Lurmutur Hiriko artista famatua, urte bat pasata hil zena.Ikusentzunezko pieza honek sekulako oihartzuna izan zuen ere interneten, eta horren ondorioz Interscope Recordsekin sinatu zuten kontratua (Eminem, 50 Cent eta Lady Gagaren disketxea).

"Evil Boy" bideoan Wanga abeslari polemikoaren agerpena daukagu, adingabeen abusuari buruz kantatzen. Agertzen den estetika "Enter the Ninja" bideoaren antzekoa da, baina ilunagoa. Noski, interneten agertu zenean boom izugarria sortu zuen eta polemika anitz sortu zituen.

Taldearen azken singlea da "I Fink U Freeky", eta aurreko bideoen estetika ilun eta primitiboa jarraitzen du. Musikan melodia gehiago aurkitzen dugu, baina betiko ibilbidea jarraituz.

Azken bideo hau, "Umshini Wam", Harmony Korine zuzendari famatuak egin zuen 2010ean. Zuzendariaren ustez, "askotan Die Antwoordeko kideek animalien eta gizakien arteko mugarik ez dute ezagutzen, eta hori nire diskurtsoaren parte izan da beti".

Musika aldetik ez nuke taldea aipatu ere ez egingo, baina taldeak sortu duen oihartzuna eta estetika ikusita, Die Antwoordek bere lekua hartu duela esango nuke, eta eroso baino erosoago ibiliko direla leku ilun eta bizarro horretan.

Touché Amoré-ren hardcore zintzo eta arina

Julen BIGURI

Touché Amoré AEBko mendebaldeko kostatik arin baina zintzotasunez etorri zaizkigu, hardcore punkaren indar guztiarekin alegia. Badirudi, gainera, ROCKZONE aldizkariko azalean agertu zirenetik indar gehiagorekin datoztela. Izan ere, askoren aburuz 2011ko artelanen artean onenetarikoa da Parting the Sea Between Brightness and Me albuma. Gaur egungo hardcore  amerikanoaren eszenan erreferentzia bilakatu direla argi daukagu behintzat.

Rise Againsten antza dute, era batean edo bestean, eta haiekin ibiliko dira hurrengo bi hilabetetan europako tourean. Hala ere, punk musika alde batera uzten dute askotan screamora jotzeko. Gainera, haien erreferentzien artean Converge eta Raein screamo taldeak agertzen dira behin eta berriro.

Kaliforniarren bigarren diskari pegarik bilatu behar bazaio, iraupena da aurki dezakegun bakarra. Alde batetik, abestien laburtasunak taldearen indarra eta arintasuna definitzen du, baina, bestetik, 20 minutu luzeko diskaz gozatu ostean, gosez geratzen da entzulea.

B-Flat: Rock 'n' rollaren salbatzaileak?

Julen BIGURI

Rock 'n' rolla hilda dagoela Euskal Herrian? Itxoin, eta emaiezu denboratxo bat B-Flat taldeari. Izan ere, gogor hasi dira Bilbotarrak jazza eta rock 'n' rolla nahasten. Sortu zenetik urte bat ez da pasa eta jadanik Banden Lehiaren finalera heldu eta maketa grabatu dute.

(Argazki guztiak Jone Aurtenetxek ateratakoak dira)

Baina zergatik dira promesak gazte hauek? Rock 'n' roll arima daukatelako, noski. Taldearen Twiterrean agertzen denaren arabera, "kritikarien ustetan historia osoko rock 'n' roll talderik onena" omen dira. Kontzetuetan, gainera, umiltasuna erakusten saiatzen dira honelako esaldiekin: "B-Flat gara eta patuak rock 'n' rolla salbatzeko batu gaitu". Dudarik gabe, Liam Gallagherren eragina hor nonbait dago.

Abestiei dagokionez, "Sunny Days", "New York" eta "Come on" dira aipagarrienak. Lehena, abesti alaia da, printzipioz, udako egunen batean kantetan ibiltzeko aproposa. Hala ere, sexuari, drogei eta rock 'n' rollari eginiko oda bat dugu akorde eguzkitsu horien atzean. "Come on", ordea, taldearen handitasun nahia begi bistan uzten du, eta gogor entzuten dugu rock 'n' rollari, gutxienez, urte batzuk geratzen zaizkiola.

Heima: Islandia, Sigur Rósen eskutik

Egoitz INGUNZA

Azkenaldian ezin izan dut sarrera berririk idatzi, arrazoi ezberdinak direla eta. Baina, hainbat astez bloga Biguriren monopolio bihurtu ostean, hemen naiz berriro ere. Gaurkoan gainera, ez dut musika talde bati buruz idatziko zuzenan. Sarrera honetan, Heima dokumentalari buruz arituko gara.

Heima (etxea islandieraz) 2007an argitaratutako dokumentala dugu. Bertan, Sigur Rós post-rock taldeak bere sorterria den Islandiar zehar egindako biraren gorabeherak azaltzen ditu. Dean DeBloise kanadiarrak zuzentzen du filma.

2006ko uda da eta Sigur Rós taldeak Takk... diskoa aurkeztuz egin duen mundu bira luzeari amaiera eman nahi dio Islandian. Horretarako, taldeak zortzi kontzertu emango ditu bere sorterrian, guztiak dohainekoak. Kontzertu gehienak herri txikietan dira, ohikoak ez diren tokietan, arrantza-fabrika abandonatu batean, adibidez.

Filma aurrera doan heinean konturatzen gara Sigur Rós eta bere kontzertuak oso garrantzitsuak direla Islandia bezalako aberri txiki batentzat. Jende asko hurbiltzen da eurak ikustera. Taldea ikusteko parada aitzakiatzat hartuta, lagunekin eta familiarekin batzeko bilgune bihurtzen dira Sigur Rósen kontzertuak.

Musikaz aparte, Islandiaren egoera nola ikusten duten azaltzen dute taldeko kideek. Oso ezezaguna zaigun herrialdea da, eta ipar Europako herrialde asko bezala ongizatearen paradigmatzat hartzen dugu, eta mitifikatzen dugu. Baina, Heimak benetako Islandia azaltzen saiatzen da. Azaltzen, eta salatzen. Landa-guneak guztiz hutsik, industria abandonatuak, garai hobeak bizitako tokiak agian.

Ekologismo kutsua ere badu dokumentalak. Aurrerakuntzaren izenean gune naturalen suntsipena  salatzen baitu. Hori delitua ez bada, izan beharko luke. Hare gehiago Islandian, munduko argazki natural politenetarikoak dituen aberrian. Heimak guzti hori erakusten du, Sigur Rósen abestiak erabiliz. Islandiaren soinu banda, alegia.

Filmatua izan den patxada eta lasaitasunez ikusteko dokumentala da Heima. Begiek, belarriek eta arimak gozatzeko.


Hemen duzue dokumentalean agertzen den abestietako bat, Untitled #1 (a.k.a Vaka). Taldeak duen abestirik ederrena ez bada, gertu dago. Zuzenean, bertsio akustikoan, urtegi baten eraikuntzaren kontra egindako protesta-kontzertu batean.

A Flash Flood of Colour: politikoen kontrako post-hardcorea

Julen BIGURI

Diska berria argitaratu du Enter Shikari-k: A Flash Flood Of Colour. Bost urte daramate ingelesak post-hardcore elektronikoarekin 2007an haien lehen diska atera zutenetik (Take to the Skies). Ibilbide nahiko argia izan dute hasieratik, urteak joan ahala elektronikorantz gehiago jo baitute, brometarako eta jaietarako gogorik galdu gabe. Gainera, azken diska honetan post-hardcorea gutxiago landu dute.

Hala ere, bitxia da ingelesek albumean bideratu duten ikuspuntua: politikaren kontrako aldarrikapenez beteta. Roughton "Rou" Reynolds-en hitzetan, "politikari  bizkarra emateko garaia iritsi da, teknologia berriekin mundu askoz hobea lortu dezakegu". NME aldizkariak egindako elkarrizketa batean, adibidez, Rouk Aldous Huxley-ren Brave New World (1932) nobelaren fikzioarekin txantxetan aritzen da, errealitatearen eta fikzioaren mugarekin gehiegi jolastuz.

Momentuz, diskak ez ditu kritika txarrik jaso, nahiz eta batzuk taldeko hasierako post-hardcore zaratatxua faltan bota. Pertsonalki, ez da diska txarra, baina lehen diskarekin konparatuz, ez dauka zerikusirik. "Sssnakepit" eta "Arguing with Termometers" kantek baino ez dute xarma pixka bat ene iritziz. Hala ere, musika elektronikoaren jarraitzaile sutsuek maitatuko dute album berri hau.

Oso interesgarria suertatuko zaizue albumaren making of-a taldearen jarraitzaile amorratuei:

Tenerifeko punk-rock promesa

Julen BIGURI

Beste egunean Berri Txarrak-ren Haria-rekin antolatutako kontzertuak direla eta, norbaitek telonero horiek ea nortzuk ote ziren galdetu zuen. Orduan, sarreratxo bat egin behar zela bururatu zitzaidan. Hauxe da This Drama:

Tenerifetik datorren punk-rock gogorra da musikariek landutakoa, eta nahiz eta indie arrasto handirik ez izan, Pulled Apart By Horses-en hardcorea gogorarazten digu. 2010ean argitaratu zuten haien hirugarren diska: Tarantula Mata. Aurreko biek (We Rock, You Don't eta San Diego XIII) arrera ona izan bazuten ere, azkenengo album horrek erantzun paregabea jaso zuen bai kontzertuetan eta bai salmentetan ere.

This Drama, dudarik gabe, amerikako arima darama nota bakoitzean. Gainera, saturazio musikaleko garai hauetan musika aldetik ondo bereiztu dira This Dramako kideak; eta estetika aldetik aukera paregabeak egiten dituzte, bai bideoei eta bai merchandisingari begira. Nahiz eta orain arte internazionalki ondo ibili diren, beldurrik gabe esango dugu hemen Tenerifekoak promesa handia direla punk-rock munduan.

The Dodos-en koloreak

Julen BIGURI

Talde bakoitzak kolore-sorta bat du, eta ez da sinestesiaren kontua, ez. Coldplay-ren diska bakoitzak ere kolore jakin batzuk ditu. Berdina gertatzen da The Dodos talde kaliforniarrarekin. Hala ere, kolore-sorta zabalenetarikoak lantzen dituzte akordez akorde musikariek. Izan ere, haien indie-rock folklorikoak pintzelkada txiki asko ditu.

2011an atera duten azken diskak (No color), ordea, kolore falta duela diote. Baina ez nago guztiz ados, kromatismoarekin jolasten baino ez dira ari; bereziki, beltza, grisa eta zuriarekin. Berotasuna islatzen da azken album honetan. Berotasuna eta morriña pixka bat ere.

Baina ez da azken diskak bakarrik gure arreta bereganatzen duena, baizik eta hasierarik, 2006tik egin duten jolasaren ibilbidea. Jolasa diogu, azken finean, Kandinsky-k udaberriarekin jolasten zuen moduan jolasten dutelako amerikarrak kantetan. Eta aldaketa hori albumen azaletan islatzen da argi eta garbi. Inozentziatik (naifen antzekoa aditu batzuentzat) profesionaltasun maila altura ailegatu dira The Dodoseko musikariak.

(2006ko Beware of the Maniacs diskaren azala)

(2008ko Visiter diskaren azala)

(2009ko Time to die diskaren azala)

Nik, Visiter diska gomendatzen dut, duda barik, baina No color eta Time to die artelan bikainak dira ere. Oparitzat hurrengo Original Skateboarding-ek aspaldi egindako bideoa uzten dugu, 2008ko diskatik ateratako "The Season" abestiarekin.

2011eko gomendioa: Ainara LeGardon

Julen BIGURI

Atzean, izkiñan, poltsiko txikiren batean edo sorbaldan laga dugun azken urte honek bizipen asko utzi dizkigu, eta baita artelan zoragarriak ere. Orain, aldapa neketsu eta polit honetan, atzera egin nahiko nuke, eta 2011ko diskoren bat gomendatu. Ez da erreza, ez. Baina guztien artean hauxe da, barneko emozioz josita, sentipen gehien dakarrena niretzat: Ainara LeGardonen We once wished.

Urte askotan ibili da Ainara hortik hara; hemendik gutxi pasatuz. Eta gerizpetan musikarekin jolasten egon dela badirudi ere, gogor bueltatu da Euskal Herriko eszenatokira. PJ Harvey eta Audience-n arrastoak ditu Aloud disketxearekin argitaratutako azken diska honek. Albuma osatzeko Héctor Bardisaren laguntza  izan du, eta kolaborazioen artean Jason Victor (Willard Grant Conspiracy), Hannot Mintegia (Audience) eta Rubén Martínez (Tokyo Sex Destruccion) aurkitzen dira.

Diskako kanta guztiak barne-barnetik bideratutako emozioak askatzen ditu. Muzikaliak egin zion elkarrizketa batean azaltzen ditu abestien esanahiak. Ainararen baitatik barneratzen ditugu guk azkenean orbanez beteriko sentipen guzti horiek. Ez da harritzekoa, beraz, Ainarak zuzeneko gogorrak ematea, momentuan esan beharreko guztia esanez.

Kanta aipagarrienak "Before waking up" eta "Thirsty" dira. Lehena, zuzenekoetan entzun beharreko abestia da, ixilaldien gordintasunaz askoz gehiago gozatzeko.

Besterik gabe, hau da nire ustez 2011ko diska. Bere emozioen osotasunagatik, batez ere.