Julen BIGURI
Talde bakoitzak kolore-sorta bat du, eta ez da sinestesiaren kontua, ez. Coldplay-ren diska bakoitzak ere kolore jakin batzuk ditu. Berdina gertatzen da The Dodos talde kaliforniarrarekin. Hala ere, kolore-sorta zabalenetarikoak lantzen dituzte akordez akorde musikariek. Izan ere, haien indie-rock folklorikoak pintzelkada txiki asko ditu.
2011an atera duten azken diskak (No color), ordea, kolore falta duela diote. Baina ez nago guztiz ados, kromatismoarekin jolasten baino ez dira ari; bereziki, beltza, grisa eta zuriarekin. Berotasuna islatzen da azken album honetan. Berotasuna eta morriña pixka bat ere.
Baina ez da azken diskak bakarrik gure arreta bereganatzen duena, baizik eta hasierarik, 2006tik egin duten jolasaren ibilbidea. Jolasa diogu, azken finean, Kandinsky-k udaberriarekin jolasten zuen moduan jolasten dutelako amerikarrak kantetan. Eta aldaketa hori albumen azaletan islatzen da argi eta garbi. Inozentziatik (naifen antzekoa aditu batzuentzat) profesionaltasun maila altura ailegatu dira The Dodoseko musikariak.
(2006ko Beware of the Maniacs diskaren azala)
(2008ko Visiter diskaren azala)
(2009ko Time to die diskaren azala)
Nik, Visiter diska gomendatzen dut, duda barik, baina No color eta Time to die artelan bikainak dira ere. Oparitzat hurrengo Original Skateboarding-ek aspaldi egindako bideoa uzten dugu, 2008ko diskatik ateratako "The Season" abestiarekin.
No hay comentarios:
Publicar un comentario